موسسه ماه مهر

تینا چینی چیان : چهارمین دوره نمایشگاه هنر هند - برای اولین بار با نام جدید، سرمایه‌گذاران جدید و در مکان جدید، خارج از مرکز شهر - از ۲۵ تا ۲۹ ژانویه در چادری به مسافت ۱۴ هزار متر مربع در جنوب دهلی برپا شد.

به عقیده بسیاری از غرفه‌داران، این چادر که سبک و جادار بوده و برای این منظور اجاره شده بود، در مقایسه با مکان قبلی این نمایشگاه در میدان پراگاتی پیشرفت بزرگی محسوب می‌شد. با این وجود این چادر نیز معایبی داشت زیرا در فاصله یک ساعتی با مرکز شهر واقع شده بود که ترافیک بسیار شدیدی در آن حوالی ایجاد می‌کرد. سوال بزرگ این است که آیا مردم برای بار دوم به این مکان بازمی‌گردند؟ به عقیده سری گوسوامی از پروژه ۸۸ بمبئی، فروش در نمایشگاه‌ها دیگر مانند گذشته به سرعت اتفاق نمی‌افتد.
نمایشگاه هند امکانات خوبی برای خریداران به وجود آورده؛ به این معنا که آثار هنری می‌توانستند قبل از پرداخت عوارض گمرکی معرفی شده و به نمایش گذاشته شوند، هر چند به آثار هنری فروخته‌شده به افراد مقیم هند مالیات بر فروش و عوارض گمرکی تعلق می‌گرفت.
با تمام اینها، هیچ چیز در هند ساده نیست. اگرچه دولت توافق کرده بود که از مالیات کالاهای وارداتی چشم‌پوشی کند، باز هم به میزان ۵/۱۲درصد مالیات بر فروش و گمرکی روی هر چیزی که در نمایشگاه خریداری می‌شد وجود داشت و همین باعث شد که فروشندگان اغلب به جای بستن قرارداد و معامله در خارج از کشور به ذخیره کردن بپردازند. همچنین سازمان‌دهندگان مجبور بودند که قبل از شروع نمایشگاه مدت‌ها با نظام بی‌روح و منسوخ بروکراسی در هند دست و پنجه نرم کنند. در شش ماه گذشته بازار هنر معاصر در هند بسیار ضعیف بوده. این ضعف، ناشی از حباب‌های ایجادشده قبل از وقوع بحران‌های مالی است. پدیده مجموعه‌داری و جمع‌آوری آثار هنری در هند هنوز مراحل ابتدایی خود را سپری می‌کند. این را لخا پدار یکی از دو مجموعه‌دار برجسته در هند می‌گوید. او اضافه می‌کند شما باید به خاطر داشته باشید که کشور هند از لحاظ اقتصادی بسیار نوپاست و از سال ۱۹۹۰ توانست در این زمینه درهای خود را به سوی جهانیان بگشاید. هنر مجموعه‌داری و جمع‌آوری آثار هنری در هند برای اینکه بتواند پیشرفت قابل توجهی داشته باشد نیازمند زمانی طولانی‌تر است. لخا پدار به همراه مجموعه‌دار دیگر هند کران نادال، تلاش‌های بسیاری برای بستر‌سازی و نمایش هنر معاصر هند در دهلی به کار برده‌اند.
در میان خریداران روز اول چهره‌های سرشناسی همچون مجموعه‌دارهای داکا، رجیب و نادیا سمدانی، دیده می‌شدند که کار یاز رشید رعنا را خریداری کرده و به یکی از «پروانه»‌های دیمن هرست علاقه زیادی نشان دادند. همچنین گالری «تصویر» با در برداشتن تصاویری از حیوانات در کاخ‌های هندی روند بسیار موفقیت‌آمیزی داشت. این تصاویر با قیمت‌هایی بین شش تا ۱۴ هزار یورو به طور کامل توسط مجموعه‌داران خصوصی هندی خریداری شد.آثاری با قیمت‌های بسیار بالا در این مکان به معرض نمایش گذاشته شد؛ مانند: دو پرده نقش‌دار ال آناتسویی در گالری ساکشی هرکدام به قیمت ۸۰۰ هزار دلار و کابینت طلاکاری‌شده هرست با قیمت ۵۲۵ هزار پوند. با وجود فروش متوسط، این رویداد هنری آماده است تا همگام با توسعه مجموعه‌داری در کشور، پیشرفت کند. عکس‌های مارینا آبراموویچ در گالری لیسون که نظر بسیاری را به خود جلب کرد، به مبلغ ۲۵ و ۱۶۰ هزار یورو قیمت‌گذاری شده بود که یکی از آنها به قیمت ۷۰هزار یورو فروش رفت.
افرادی مانند سندی آنگوس و ویل رامسای، که در سال گذشته با فروش سهام خود در نمایشگاه هنگ‌کنگ موفق به خرید ۴۹درصد از سهام این نمایشگاه شده بودند، نیز در این مکان حضور داشتند. همچنین نها کرپال، نمایشگاه‌گردان نمایشگاه، در سمت مدیر دیده می‌شد. در مقایسه با نمایشگاه مشابه در سال ۲۰۰۸ که دربرگیرنده ۳۴ غرفه‌دار مشتمل بر دو غرفه خارجی و ۱۰ هزار بازدید‌کننده بود، پیشرفت چشمگیری در خلاقیت و مدیریت این فرد دیده می‌شد. افتتاحیه امسال تعدادی از مدیران موزه‌های بزرگ و مجموعه‌داران را نیز به خود جلب کرد از جمله کریس درکن مدیر تیت مدرن و بادی تک از اندونزی. در این مدت حراج‌های ساتبیز و کریستیز و بونامز نیز با فرستادن متخصصان خود به شدت در حال فعالیت بودند. با این حال گالری‌های هندی محیط بسیار شادی داشتند و خریداران در آنها به سختی مشغول چانه زدن بودند. کیشور سینگ، مدیر گالری هنر دهلی به بیان این نکته پرداخت که مردم خواهان معامله هستند و بسیاری از مجموعه‌داران به خرید آثار هنری مدرن روی آورده‌اند و این به آن علت است که بازار هنر معاصر ارزش خود را از دست داده است و بسیاری از این افراد دیگر به آن اعتمادی ندارند.